Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aut, si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, flagitiosum, foedum-ut hoc quoque pluribus nominibus insigne faciamus-, quid praeterea dices esse fugiendum? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare? Duo Reges: constructio interrete. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Proclivi currit oratio. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sed isti ipsi, qui voluptate et dolore omnia metiuntur, nonne clamant sapienti plus semper adesse quod velit quam quod nolit? Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Que Manilium, ab iisque M. Respondebo me non quaerere, inquam, hoc tempore quid virtus efficere possit, sed quid constanter dicatur, quid ipsum a se dissentiat. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille; Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quod autem patrocinium aut quae ista causa est voluptatis, quae nec testes ullos e claris viris nec laudatores poterit adhibere?