Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. An potest cupiditas finiri? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Duo Reges: constructio interrete. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Itaque his sapiens semper vacabit. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Ipse enim Metrodorus, paene alter Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Bene facis, inquit, quod me adiuvas, et istis quidem, quae modo dixisti, utar potius Latinis, in ceteris subvenies, si me haerentem videbis. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.