Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Duo Reges: constructio interrete. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Efficiens dici potest. Nemo igitur esse beatus potest. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Quis istud possit, inquit, negare? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Negare non possum. Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Poterat autem inpune; Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat?

1. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
2. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
3. Eadem nunc mea adversum te oratio est.
4. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
5. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.