Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quare ad ea primum, si videtur; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Id enim natura desiderat. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Duo Reges: constructio interrete. Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.

Quid tibi, Torquate, quid huic Triario litterae, quid historiae cognitioque rerum, quid poetarum evolutio, quid tanta tot versuum memoria voluptatis affert? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Beatus sibi videtur esse moriens. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Praeclare hoc quidem.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Quonam, inquit, modo?

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Infinitio ipsa, quam apeirian vocant, tota ab illo est, tum innumerabiles mundi, qui et oriantur et intereant cotidie. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;