Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Duo Reges: constructio interrete. Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret, numquam putarem me in Academia tamquam philosophum disputaturum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

1. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
2. Quis est tam dissimile homini.
3. Quorum altera prosunt, nocent altera.
4. Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere.
5. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
6. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.
7. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Si enim Zenoni licuit, cum rem aliquam invenisset inusitatam, inauditum quoque ei rei nomen inponere, cur non liceat Catoni? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quod cum dixissent, ille contra. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.