Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Duo Reges: constructio interrete. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Leonidas autem, rex Lacedaemoniorum, se in Thermopylis trecentosque eos, quos eduxerat Sparta, cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors, opposuit hostibus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu? Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Dicuntur ista, Cato, magnifice, inquam, sed videsne verborum gloriam tibi cum Pyrrhone et cum Aristone, qui omnia exaequant, esse communem? Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.