Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quoniam, inquiunt, omne peccatum inbecillitatis et inconstantiae est, haec autem vitia in omnibus stultis aeque magna sunt, necesse est paria esse peccata. Duo Reges: constructio interrete. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. An quae de prudentia, de cognitione rerum, de coniunctione generis humani, quaeque ab eisdem de temperantia, de modestia, de magnitudine animi, de omni honestate dicuntur? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Nihil enim hoc differt. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Quamquam ego non quaero, quid tibi a me probatum sit, sed huic Ciceroni nostro, quem discipulum cupio a te abducere. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur;

Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate proximus, et redundat oratio, ac tamen is quidem in patriis institutis manet. Quod equidem non reprehendo; Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.