Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Duo Reges: constructio interrete. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit?

• Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
• Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
• Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;

Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Respondeat totidem verbis. Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt.

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?