Continue to read this article?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane qualia sint intellegantur. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Duo Reges: constructio interrete. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate?

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. Quare conare, quaeso. Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum quodam modo et consequens putandum est, quod illi §pigennhmatikÒn appellant; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus.